Ζήσε,λιγο μεσα μου.

Σε αυτο το ανεξήγητο κενό ,στο χαμένο αυτο κορμί βουτηγμένο στις σκέψεις.

 Κοιτόντας την θάλασσα με το ανάλαφρο αεράκι να φυσάει τα μαλλιά ,σαν πλοίο χαμένο στο Αιγαίο.

Και τι ζήτησα;

Μα,πως χάσαμε,γιατί;

Η εν λόγω αδυναμία μας άλλαξε ή ο καιρός;

Ο χρόνος που κλέβει τα καλυτερα αγαθά μας;

Μένοντας εδώ ,κερδίζοντας το χρόνο και τις αδυναμίες του λανθασμένου χαρακτήρα μου,

περιμένοντας εσένα!

Να ξεκλειδώσεις αυτό το λουκέτο στη καρδιά ,να σκορπιστεί στον ουρανό αυτός ο πόνος.